گمان وهم

حیف است برگ گل که به دستی نمی رسد

                              سودی که رفت جز به شکستی نمی رسد

همچون نسیــم، موج به پا می کند دلــم

                              ساحل شدی و راه چو بستی نمی رسد

سنگــی شکست آینه را در گمــان وهم

                              جز وهم بودنت بر هستــــی نمی رسد

آنجا که فکر و شوق تو در خلق باده نیست

                              زاهد مزن که باده به مستی نمی رسد

ماهی درون آب تقلی کند چه سود؟

                              برخیز شیخنا چه نشستی؟ نمی رسد

سرگردان

من گرفتــــارم و در دایــــــره ســرگردانم
                هـمچو آبـم که به گرداب تــو در جــریانم

همجو اسپند که از سوزش او شاد شوند
                شاد از ســـوزشم هستند و فراوان جانم

ســــاحل شب فقط از غرش دریا ترسید
                که گــــداری فقط از سجده کمی لرزانم

شیشه ی عطر به عطرش سنمی سود نداد
                بـــــــاز بیهـــوده به دنبـــــال تو در زندانم

شیشه عمر مـــــــرا گاه مکـــدر گردان
                تا که این شیشه شود آینه من حیرانم

شب قدری که پس و پیش من یکسان باشد
                بهتــــــر آن است که دشوار کند آسانم

باز هم نعمت خود داده ی خود را پس گیر
                باید انگــــــار دلم را به تــــــو برگردانم

شاعر: محمد آقاسی زاده

حرف قلم

گاهی غروب جمعه دلم تنگ می شود

                           با وسعتش تمام حـــرم تنگ می شود

از این فراق و دوریت آقا کجا روم؟

                           گویا زمین برای قدم تنگ می شود

دنیا برای لحظه ای بی فکر بودنت

                           حتی برای خوردن غم تنگ می شود

گویا جهان توان وجود تو را نداشت

                           کاغذ برای حرف قلم تنگ می شود

دلتنگیم ز جمعه و این انتظار نیست

                           این دل ز ابتدا به عدم تنگ می شود

بی ما...ر

اسمـــانــا! قرعه ای زن تا شود دل یار ما

                                 سرخی سـیـبـش برد مغز از سر بیمار ما

مانده ام در پیـله و شوق نگاه شعله ای

                                 یاخـدا! پـروانه گـردان انـدک و بسیــار ما

چرخش ایام را مقصود تنها سوی توست

                                 کعبــه را زنهـــــار از تـکرار در تــــکرار ما

در اذان صبح اقرار است تنهــــــا نــام تو

                                 چشم می بندد جهان از ماذن انــکار ما

بر سر بیمارمان کافور هم مرهم نـشــد

                                 چاره ای نیست جز مدارا کردن و تیمار ما

گم شده

عمریست که در آینــــــــه دنبال تو گشتم
                              حی حیات ندیدم رخـــــت و مال تو گشتم

در بزم پر از باده نبـــــوده است شرابی
                              من بـودم و این بخت که إقبــال تو گشتم

گویا ز دلــــت نیست مسیری به دل ما
                              عمریست پی طره ای از شال تو گشتم

از فرط فراقت چشم ای یــــار سیــه شد
                              تا ثبت شود بر ر خ تو خـــــال تو گشتم

شرمنده یـــــــارم که غمم مانع او شد
                              شرمنده ام إی یــار که دنبال تو گشتم

نیمه ی شعبان

از زمیــــــــن و آســــــمان آیات قرآنی رسید

                             آخریـــن نــور امیــر وحــــــــی پنهانی رسید

در زمین شوری به پا شد آسمان مهتاب شد

                            ماه کامل شد چو از آفــــــاق مهمانی رسید

شوق دریا گشتن خشکی به سر منزل رسید

                            بر کویــــــــر خشــــک دل ایام بارانی رسید

عاقبت در فجــــــر یک جمعه هویدا میشود

                            در درون شهر می پیچد مسلــــمانی رسید

یا خدا

یک نفـــر آهستـــــه می خواند خدایا دل کجاست؟

                          در دل می خانه دلبـر نیست پس مـــنزل کجاست؟

برخلاف نوح عـمـــری غـــرق دریــا مـــانــده ایــــم

                          غرق سیلاب عذاب ماندیم، پس ساحل کجاست؟

سـالـیـــانـــی انـتـظـار نـسـلــهامان خـــاک شــد

                          سهم گل ها خاک شد، پس حق آب و گل کجاست

نیســت هــرگز هیچ خبـــر از شمس پشت ابرها

                          معنی تحکیــــــــــم آیــات اذا زلـــزل کـجـاسـت

عمـــــــرمـان در آرزوی دیـدن یــــوسـف گذشت

                          یا خدا پس حاصل این عمر بی حاصل کجاست؟

پژواک

باده نوشی، باده نـوشــــان را به جــرم تاک زد

                             چون نسیمی شاخه ی گل را به جرم خاک زد

کینه ای در جـــان و دردی کهنـــــه از روز غدیر

                            گرچه عمقــی بـــود زخم اما بر آن ها چاک زد

خطبه ای را که پیمبر(ص) از غدیـر جاری نمود

                            همچو سیــلی شد که بر دخت نبی، ناپاک زد

ترس از نام علی(ع) می داشت و مخفی می نمود

                          آنکه چــون خفاش در تاریکـ شب پژواکــــــــ  زد

برچسب ها:

۹۳/۱۲/۱۴ - —محمد شعرباف— , —

عسکریه

خدا می داند امشب حس و حال سامرا را
                   خدا می داند و بس، حال ابن المرتضی را

نمی دانم درون گوشه ی زندان چه ها شد
                 تو می دیدی و من گه می شنیدم ماجرا را

در آن لحظه که سم تأثیر خود را جلوه گر کرد

                  کسی آهسته در دل گاه میخواند این دعا را

فرج را بر لبانش دم به دم تکرار میکرد
                    کمـــــی آرم تر می خواند بر لب یا خدا را

بیا آرامش جان پدر شوری به پا کن
                    بیافکن پرده از رخســـار و دنیـا را بیارا(ی)

برچسب ها:

۹۳/۱۰/۱۰ - —محمد شعرباف— ,  , —

جامانده

 

در غم باران چونان شمع از حسادت باختم

                          چون مغیلان گفته ام من از خجالت باختم

خواهش باران ز من تنها فقط یک نیت است

                          بـیـستـون، فرهاد، اما در اجـــابـــت باختم

هرکـــــه را دیدم زیــارت کرد، اما همچنــان

                          خســـرو دیدم بــارها تا از خیانــــت باختم

اربعین هم رفت اما دست من را هم بگیر

                         چون اویس در راه ماندم با شهامت باختم

برچسب ها:,

۹۳/۰۹/۲۵ - —محمد شعرباف— , —