گمان وهم

حیف است برگ گل که به دستی نمی رسد

                              سودی که رفت جز به شکستی نمی رسد

همچون نسیــم، موج به پا می کند دلــم

                              ساحل شدی و راه چو بستی نمی رسد

سنگــی شکست آینه را در گمــان وهم

                              جز وهم بودنت بر هستــــی نمی رسد

آنجا که فکر و شوق تو در خلق باده نیست

                              زاهد مزن که باده به مستی نمی رسد

ماهی درون آب تقلی کند چه سود؟

                              برخیز شیخنا چه نشستی؟ نمی رسد

سرگردان

من گرفتــــارم و در دایــــــره ســرگردانم
                هـمچو آبـم که به گرداب تــو در جــریانم

همجو اسپند که از سوزش او شاد شوند
                شاد از ســـوزشم هستند و فراوان جانم

ســــاحل شب فقط از غرش دریا ترسید
                که گــــداری فقط از سجده کمی لرزانم

شیشه ی عطر به عطرش سنمی سود نداد
                بـــــــاز بیهـــوده به دنبـــــال تو در زندانم

شیشه عمر مـــــــرا گاه مکـــدر گردان
                تا که این شیشه شود آینه من حیرانم

شب قدری که پس و پیش من یکسان باشد
                بهتــــــر آن است که دشوار کند آسانم

باز هم نعمت خود داده ی خود را پس گیر
                باید انگــــــار دلم را به تــــــو برگردانم

شاعر: محمد آقاسی زاده

حرف قلم

گاهی غروب جمعه دلم تنگ می شود

                           با وسعتش تمام حـــرم تنگ می شود

از این فراق و دوریت آقا کجا روم؟

                           گویا زمین برای قدم تنگ می شود

دنیا برای لحظه ای بی فکر بودنت

                           حتی برای خوردن غم تنگ می شود

گویا جهان توان وجود تو را نداشت

                           کاغذ برای حرف قلم تنگ می شود

دلتنگیم ز جمعه و این انتظار نیست

                           این دل ز ابتدا به عدم تنگ می شود

بی ما...ر

اسمـــانــا! قرعه ای زن تا شود دل یار ما

                                 سرخی سـیـبـش برد مغز از سر بیمار ما

مانده ام در پیـله و شوق نگاه شعله ای

                                 یاخـدا! پـروانه گـردان انـدک و بسیــار ما

چرخش ایام را مقصود تنها سوی توست

                                 کعبــه را زنهـــــار از تـکرار در تــــکرار ما

در اذان صبح اقرار است تنهــــــا نــام تو

                                 چشم می بندد جهان از ماذن انــکار ما

بر سر بیمارمان کافور هم مرهم نـشــد

                                 چاره ای نیست جز مدارا کردن و تیمار ما