سرگردان

من گرفتــــارم و در دایــــــره ســرگردانم
                هـمچو آبـم که به گرداب تــو در جــریانم

همجو اسپند که از سوزش او شاد شوند
                شاد از ســـوزشم هستند و فراوان جانم

ســــاحل شب فقط از غرش دریا ترسید
                که گــــداری فقط از سجده کمی لرزانم

شیشه ی عطر به عطرش سنمی سود نداد
                بـــــــاز بیهـــوده به دنبـــــال تو در زندانم

شیشه عمر مـــــــرا گاه مکـــدر گردان
                تا که این شیشه شود آینه من حیرانم

شب قدری که پس و پیش من یکسان باشد
                بهتــــــر آن است که دشوار کند آسانم

باز هم نعمت خود داده ی خود را پس گیر
                باید انگــــــار دلم را به تــــــو برگردانم

شاعر: محمد آقاسی زاده

بی ما...ر

اسمـــانــا! قرعه ای زن تا شود دل یار ما

                                 سرخی سـیـبـش برد مغز از سر بیمار ما

مانده ام در پیـله و شوق نگاه شعله ای

                                 یاخـدا! پـروانه گـردان انـدک و بسیــار ما

چرخش ایام را مقصود تنها سوی توست

                                 کعبــه را زنهـــــار از تـکرار در تــــکرار ما

در اذان صبح اقرار است تنهــــــا نــام تو

                                 چشم می بندد جهان از ماذن انــکار ما

بر سر بیمارمان کافور هم مرهم نـشــد

                                 چاره ای نیست جز مدارا کردن و تیمار ما